(18. september: Det rører på seg, her inne)
Ein haustmorgon, før jakta,
ser eg elgen skreve forsiktig
over daggryet,
engsteleg for å rive seg opp
på dag og dåd
eg får knapt tenkt
kor kom han frå, kva for ein sti
av unemnd drift og liv
har elgen si vandring følgt
frå hellrissingane, gjennom blodet
og årstidene
kva for eit molekyl av lengt
har bringa han hit
til utkanten av sansane mine
før han er borte
liksom han lydlaust
beita i seg skyggane av natta
der dei hang att
i dei siste, grønne stråa
og batt dei fast til jorda,
berga dei unna
før lysljåen hausta dei inn
heile dagen
står han usynleg og urørleg
og pleier slektskapen
med furustammane og morenejorda
ein eller annan stad
innerst i meg.
Ein haustmorgon, før jakta,
ser eg elgen skreve forsiktig
over daggryet,
engsteleg for å rive seg opp
på dag og dåd
eg får knapt tenkt
kor kom han frå, kva for ein sti
av unemnd drift og liv
har elgen si vandring følgt
frå hellrissingane, gjennom blodet
og årstidene
kva for eit molekyl av lengt
har bringa han hit
til utkanten av sansane mine
før han er borte
liksom han lydlaust
beita i seg skyggane av natta
der dei hang att
i dei siste, grønne stråa
og batt dei fast til jorda,
berga dei unna
før lysljåen hausta dei inn
heile dagen
står han usynleg og urørleg
og pleier slektskapen
med furustammane og morenejorda
ein eller annan stad
innerst i meg.
Jakta nærmer seg, og i går bestilte jeg elgkjøtt. Mange ganger har jeg undra meg over hvordan elgen plutselig bare er der. Det er som om han er en del av meg sjøl og alltid har vært der. Han går så forsiktig, løfter beina så høgt som om det er noe han ikke må trakke i stykker eller henge seg opp i. Noen mennesker er som elgen. Jeg oppfatter dem bare i utkanten av sansene mine. Og forsvinner like umerkelig som de kom.
SvarSlett