124

(30. august:  Forgjengeleg)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Da prestene ga meg vann, visste jeg at verden bare er en

svært kort brygge,og at man ikke må frykte dypet under.

 

Sasja Stanisic: Hvordan soldaten reparerer grammofonen

 

 

Epålettar av haustlauv

på skuldrene:

eg er generalen

av forfallet,
av det som rotnar,
skrumpar og tørkar inn,
utan marg og kjerne,
berre daud kalk eller cellulose
 

eg er herostratisk berømt

for tapperheit og dårskap

når eg leiar troppane mine

i sjølmordsåtak

på tida, troppane mine,

dei tørre stråa

som grin med regnet,
gnukkar mot vinddraget

og haltar til knirkande tonar,

dei klirrande beingrindene
og knasande ryggskjolda som kvesar:

ein gong, ein vår

marsjerte vi side ved side

i tette kolonner

fram gjennom landskapet,

bortover glennene, erobra

all fruktbar mark,
åt alt som kunne etast
 

no går eg utan hæren min

gjennom skogen

og lar regnet klistre
det visne lauvet fast til meg
mens vinden drysser det over livet,

over tida. Det forpliktar

å vera høgt dekorert

av forfallet, forgjeves 

kjempar eg

for alt det forgjengelege.