250

(26. april: Når gråten tar meg)

Også eg er ein del
av vatnet sine metamorfosar.
Eg er eit mellombels reservoar
for vatn på veg
frå ei form til mange,
eg demmer opp
for stillingsenergien
før eg frigjør den
som rørsle.

Eg fangar vatnet
i eit eroderande landskap
med skuringsstriper og rullestein
og løyser opp noko av meg sjølv
og lar vatnet formidle det vidare
til ei verd
som ikkje kjenner att meg
i eit einaste molekyl
eller ionebinding
som går inn i ein ny metamorfose,
ei stri elv, ein fjordsjø
før det når havet
for å stige til himmels
som damp, men håpet om kvile
kondenserer til dropar
og regn og snø
og eg gret over meg sjølv
utan å ane
kven eg var.