335

(1. februar: Eg snur kalenderbladet)

Hjartet mitt har vori på rømmen
ei god stund no,
stakk av
på grunn av omfattande omsorgssvikt
og bekymringsmeldingar
til hjartevernet
utan resultat.

Eg har ikkje hatt tid
til det, har hatt nok med å halde tankane
heime for dei er meir utagerande
og kranglevorne.

Da eg begynte å leite
etter det, fann eg små diktspor
og bekymra folk som sa
at dei hadde sett glimt av det
og at dei trudde
det ikkje hadde det så bra.

I morges fann eg det att.
Eg kjente det att i ein draum
om eit fiskevatn på vidda,
det rørte meg med ein fuktig hundesnute
og dukka fram på februarsida
av kalenderen med bildet
av gutten til bestefar
som blir fire år i morgon.

Og eg la meg godt inntil ho
og varma oss begge
før eg stod opp.