Det "vonde" året var 2012, bloggen blei avslutta da året var omme. Men sjukdommen fulgte oss videre, med oppturer og nedturer, og i dag skriver jeg for å fortelle at kona mi døde 13. september 2013.

Jeg håper noen har funnet styrke i å lesa dikta mine som fulgte henne på mye av veien. Nå er det jeg som prøver å samle styrke til å gå videre. Og når det blir som tyngst og jeg ser inn i mørket i meg sjøl, ser jeg at det brenner et lys i det innerste rommet. Og jeg veit hvem som har tent det og hvorfor det brenner.





fredag 29. juni 2012

186

(29. juni: Han som ventar)

Eg ventar.
Eg ventar på at ingenting
skal skje og om noko
kom til å hende
er det mot min vilje.

Kan vi ikkje få fred
no, kan vi ikkje endeleg
få ein ferie som er fri
frå kvardagen?
Kan vi ikkje få ro?

Han som ventar
på noko
vondt
ber om å få vente
forgjeves.

Lagt inn av kl.
Etiketter:

Ingen kommentarer:

Legg inn en kommentar

Abonner på: Legg inn kommentarer (Atom)