298

(9. mars: Den problematiske nærleiken)

Det finst ikkje større avstand
enn nærleiken,
den er så langt borte
når den er ønska,
men så klebrig og klam
når den er uønska
som kanneberarpytten, soldoggdråpen,
tettegrasbladet som krøllar seg
rundt meg og etsar seg gjennom
det ytre skallet mitt, gjennom kjøttet
til den nakne beingrinda mi
blir spytta ut, forsvarslaus
som eit barn
fordi eg veit at eg
har såra ein annan
som treng nærleiken
som plaster på skrubbsåra sine,
som liniment på brannskadene,
som kompress på knivkutta,
vik frå meg, nærleik,
manar eg da og klyv til topps
på fjellet for å sjå den
i perspektiv, sjå kor vakker
og frodig den er,
kor livgivande, for å vita
at om eg når fram til den
blir den like innpåsliten,
klengete og kvardagsleg
som før.