Det "vonde" året var 2012, bloggen blei avslutta da året var omme. Men sjukdommen fulgte oss videre, med oppturer og nedturer, og i dag skriver jeg for å fortelle at kona mi døde 13. september 2013.

Jeg håper noen har funnet styrke i å lesa dikta mine som fulgte henne på mye av veien. Nå er det jeg som prøver å samle styrke til å gå videre. Og når det blir som tyngst og jeg ser inn i mørket i meg sjøl, ser jeg at det brenner et lys i det innerste rommet. Og jeg veit hvem som har tent det og hvorfor det brenner.





søndag 18. mars 2012

289

(18. mars: Tilflukt)


















Dei bygger ikkje  tilfluktsrom
lenger. Grei deg sjølv
eller gå under
når katastrofen rammar
er bodskapen, det nyttar ikkje
å rømme inn i fjellet
eller gjømme seg
i kjellaren.

Etter nedsmeltinga i Tsjernobyl
vart eg sendt på ABC-kurs
i Sivilforsvaret, at eg var lesekyndig
frå før nytta ikkje mot atomvåpen,
biologiske og kjemiske våpen.
Men eg vart sendt heim
fordi gassmaska ikkje passa
til brillene mine.

Sorry, du vil stryke med,
uansett, sa legen, men seinare
har dei erkjent at inga bokstavrekke
kan redde oss
frå vårt eige helvete.
Og det nyttar ikkje
med: Sesam, sesam

for det finst ikkje noko trylleord
som verner oss mot verkelegheita
og tilfluktsromma er lukka
og låste og tjener berre som lerret
for dei innfløkte orda mine
og taggarar som gir f'
i heile undergangen.

Ingen kommentarer:

Legg inn en kommentar