32

(30. november: Rim)

 

Rimsmeden kaldsmir
med fukt og frost

rimar
på ståande fot

eit vakkert og kladt
liv

lenker av is
og ord

33

(29. november: Berre eit kyss)

 

Du kyssa meg i nakken
tilfeldig
i det du gjekk forbi

og kysset rann
bortetter skuldrene og ut
i armane og prikka
i fingertuppane
sildra langs ryggraden
samla seg i eit reservoar
i lysken før det pipla
gjennom lår og legg
til eg var jorda
av kysset.

Eg sat lageleg til
for eit kyss
og no er eg overrisla
av deg.

34

(28. november: Ei strime av lys)



Til Elias

Det tredje snøfallet
og den gamle legdekona Vinter

har satt seg til i tunet,
men latteren din riv ei revne

i novembermørkret, ei strime
av lys smyg seg inn

mellom det himmelske tungsinnet
i aust og den jordiske isfronten

med alle fargane inne i seg
trillar den bortetter horisonten

kaleidoskopiske klinkekuler
som du tømmer ut over golvet

før du set deg på fanget til farfar
og kviler ein augneblink

mot bringa mi før du hoppar ned
for å trille vidare

mot ukjente horisontar
med ei strime av lys.
 

35

(27. november: Dei)

 

Dei er så unge
dei har nesten ikkje
hud
på seg.

36

(26. november: In God They trust)

Du klagar på at vindusviskarane
ikkje tar ordentlig på di side
av frontruta

det er ikkje så farleg
det er eg
som kjører og du er passasjer

du har god sikt
til sida og du treng ikkje sjå
så mykje framover

berre stole på meg. Ja,
eg skal stoppe
på neste bensinstasjon

og kjøpe nye viskarar.

37

(25. november: Om å forløfte seg)

Det hendar eg løftar
for tungt
eller ber børa for langt,
kjenner ikkje begrensinga mi

og takke ein viss kar
for det og lumbagoen,
men eg vil heller våge meg på
å lette på det som ligg i vegen

og hive det til sides enn å seie: nei,
det går ikkje, eg er for veik
og gammal. Javel, så får eg heller øve
på å løfte meir og tyngre.

38

(24. november: I kveld)

 

Stakkars
Månen
han flyg
etter Sola
men kjem alltid
for seint.

39

(23. november: Starthjelp)

Batteriet ditt er flatt
igjen, du står for lenge stille
i periodar

og da tar du ikkje lading,
det er godt at eg
har fullada batteri

og startkablar av den gamle typen
utan overspenningsvern,
tar sjansen på

at noko finelektronikk brenn opp
berre eg får deg i gang att.
Men eg ber deg

bruk berre parklys
når du går
på tomgang.

40

(22. november: Bli lys)

 

Lysstoffrøret begynte å blinke
blinkar ei stund
hysteriske varselsignal
nevrotiske auge

før det går

førebur meg
så eg når å kjøpe nytt rør
og ny tennar
for det lyser ikkje

av seg sjølv

eit nytt lys
må ha ein ny gnist
ellers lyser det berre
ei lita stund

41

(21. november:  Verdsmeister)

Goethestatue i Wien

Det eg ikkje veit
er verd å vite
men ikkje alt
eg veit.

Eg er ein Askeladd
som held meg langt unna
beinvegane og samlar på alt nytt og unyttig
eg finn langs omvegane og avvegane,
ja, til og med for enden
av blindvegane plukkar eg opp
noko verdilaust.

Eg er verdsmeister
i unyttig kunnskap og trass i alt
eg har lært om sjukdom
dei siste åra, kan eg ikkje helbrede
nokon, berre vera ein sakkyndig
bisittar, ein applauderande publikumar
som heiar på heimelaget
og buar på bortelaget

nøgd med organiseringa i forsvar
men ikkje med kontringsspelet,
ropar prisippielt SKYT
ved hjørnet av sekstenmeteren,
er skuffa over Rosenborg
som berre tok bronse i serien,
men hyllar Godset som tok sølv
på innsats og tæl.

42

(20. november: Annan fare II)

 

Nei, det er ikkje kjærleiken
dette dragsuget bak traileren
som dreg deg med i samme fart
eller slenger deg i grøfta

alltid i feil kjørebane
og ikkje havet eller terrenget
med toppar og svingar
som ikkje høver med kartet

men ein anna fare, varsla
av eit skilt med spissen motsett
av kjønnslivet sin trekant
og eit stumt utropsteikn

for døve ører:
Ver på vakt! Her ligg ein hund
gravlagt som brått spring
over vegen.

43

(19. november: Overkill)

 

Inne i ho bur ein koloni
av tentakkeldyr, dei føler seg fram
i blinda med grådige sensorar
og skil ikkje mellom parasitt og vert,
mellom mordar og offer

dei strekker seg til alle hjørne
i tilveret og har ingen munn
som kan rope, ingen hjerne
som kan tenke, eller hjerte
som kan føle

tentakkeldyra lenkar seg saman
i lenkegjengar, bryt gjennom sperringane,
melder seg til teneste i framandlegionen
tømmer baren og rusar seg
på alle kroppsvæsker

tentakkeldyra drep du ikkje med øks
eller kniv eller gift eller stråler
men med alt på ein gong
dersom du har lykka med deg.

 

44

(18. november: Middag for to)

 

Eg ryddar papir og PC
til sides for å få plass
til middag for to

vi treng ikkje heile bordet
lenger, berre eit innsmett.
I det siste

har Ventemannen ofte vori aleine
med maten sin mellom øktene,
har berre rydda seg

ein nødtørftig pause i røynda
av ord og bilder. Bordet
ser ikkje så einsamt ut, da

men bordplata er stor,
ved sjeldne høve ryddar eg ho heilt,
dreg ut klaffen

dekkar med duk og lys
berre for å tenke på dei
som sit ved borda andre stader

og er lykkeleg
over å kunne dekke på
til to.

45

(17. november: Oppsummering)

 

Du krev meir av livet
enn dette, så no går du rundt

og leiter etter deg sjølv.
Du gadd ikkje plukke opp leikene

da leiken var slutt, men sprang vidare
til det neste

til du berre hadde rituala att
og leikekassa var tom.

Kjerret har vakse seg tett
og stiane har grodd att

sidan du var her sist og du klagar
over dei store tinga

du ikkje finn att, men når du leitar
finn du mange små amulettar

som du ikkje visste du hadde,
du plukkar opp lykketeikna og frydar deg

over å vera så mykje meir
enn du trudde du var.

46

(16.  november: Menneskedyret)

 

I fullmånekvelden gjekk eg
på vegen gjennom kolonien
av hegrer, støkte dei opp
så dei flaug med håse skrik

mellom meg og månen,
dei lørvete vengene slo med seige slag
som silhuettar av fillete segl
i vinden frå sundet

slangehalsane og sverdnebba skreik
om redsla for meg og reiv
og flekka huda av meg i store flak
og eg såg den forvridde skyggen min

famle med kjempenevar og eg nøyt
uhygga og kjensla av ragget som grodde fram
på den nye huda og visste at eg
var det farlegaste dyret under fullmånen

før eg gjekk inn og tok skjegget.
 

47

(15. november: Omskolert)


Opprinneleg spela eg i forsvar,
flink til å lesa spelet og skjera av
pasningar, men for veik
i duellane og blei flytta framover

på vingen, eg vart ein bakroms-
spelar, spesialist på å sjå
scoringssjansane og opne rommet
bak forsvaret dersom eg fekk den rette

pasninga noko eg sjeldan fekk
så no har eg omskolert meg
til ein driblefant, utfordrar alltid skjebnen
i ein-mot-ein situasjonar og spelar vegg

om eg gir ballen frå meg. Eg scorar
mange mål, det får så vera
at laget mitt tapar, dei har ikkje råd
tl å sette meg på benken, likevel.

48

(14. novenber: Lakonisk lumbagisk paradoks)


Ryggen min
har snart seksti år
på baken. Går det an
seie det sånn?
 

49

(13. november: Flyttblokker)

 

Eg kjenner kvar stein
på dette fjellet. Dei
kjenner ikkje meg.
Eg rugar på løyndomar
og tunge tankar. Dei rugar
rett på berget, mange tonn
tunge. Flyttblokker, du,
dei har korkje evne til å flytte seg
eller bli liggande. Det er eg
som tar telling eller reiser meg
og går vidare. Sånn er det
med den saka.

50

(12. november: Rosa sky)

 

Ein rosa sky!
Her nede
er det tussegrå demring

men der oppe
seglar ein rosa sky
med vinden og løftet

om sol i ryggen.
Eg går med føttene i grålyset
og hovudet i ein rosa sky.

Eg satsar på at dette
blir ein fin dag.

51

(11. november: Yeti (sesonges første trugetur))

 

På ei meditasjonsreise
i det indre landskapet mitt
fann eg sporet
etter den avskyelege snømannen
og følgde det til den høgaste toppen
og der, i snøskavlane, stod han,
einsam og lei seg.

Han grein ei tåre
av silkekvit pels,
rakte ho til meg
og sa: Dette
er hjartet mitt,
ta godt vare på det,
før han forsvann i fokket.

Eg bar det forsiktig
ned frå fjellet og kan enno
kjenne sitringa frå kvart silkeaktige hår
i handflata mi. Kor det blei av
hjartet hans, veit eg ikkje,
men ofte tar eg på meg trugene
og strevar mot toppane
i det ytre landskapet mitt
for å få utsyn over verda mi
og leite etter han, forgjeves

men i det eg snur
for å gå ned att til kvardagen
kjenner eg redsla og smerten
skjera i hjartet hans
og eg får auge på dei digre spora
der dei fører fram til meg
i vinden og frosten,
men ikkje vidare.

52

(10. november: Pilatus)

Etter måltidet

 

Godt, sa Pilatus, - så blir det slik.

(Mikhail Bulgakov: Mesteren og Margarita)

 

 

Eg prøver å forklare

det uforklarlege.

 

Eg lagar bilder

av det usynlege.

 

Eg set ord

på det tause.

 

Eg ber om nåde

for det nådelause.

 

Så har eg i det minste

tatt den daglege handvasken.

53

(9. november: Diagnose)



















Hit ei elv,
herifrå eit stein-arr.

Til hjartet i steinen
fører årer av stål.

Skal ein vente på det som kjem
eller stirre etter det ein måtte sleppe

utfor fossen til svarte hølar
i skume juv?

Det gjeld om å halde att og stå imot
når ein er støypt og armert.

La turbinane gå.
La det kommande lyse.

54

(8. november: Apropos Decartes)

 

Det har vori ein lang dag
men han skulle vori lenger
eg vil ikkje sova

eg vil ikkje kjenne kroppen
sleppe krampetaket
om gjerningane våre

så lenge eg tenker
er eg, når eg søv
er eg ikkje

meg og vi er ikkje oss.
Eg må ta på deg
for å vita at du er til

det held ikkje
at eg drøymer om deg.

55

(7. november: Novembersnø)

 

Fjærmyggen dansar
over novembersnøen

den misforståinga
blir den siste.

56

(6. november: Bru )

Til Marius

Avgjerande timar: USA
vel president

og verda slit med vear.
Eg vedstår meg farskapet

sjølv om du er vaksen
og ikkje feirar dagen

fordi du skal på nattevakt.
Det er så mykje å passe på

i denne verda, det er så mange
som vakar i uro.

Den dagen du blei født
opna dei brua

inn til fastlandet
med korps og konge.

Enn om dei kunne feire deg
med å opne ei bru kvar gong.
 

57

(5. november: Vi står han av)

Til Berit

Det er for mange som dør
utan å ha levd,
spist opp innanfrå
utan friskt mot
fordi livet levra seg
i hovudet, la si oppvaskrand
av gult feitt i hjartet

det er for lite kjærleik
i livet og i døden,
det iskalde regnet sløkker alltid brannen
etter lynnedslaget
mens dei buldrande skyane
rullar vidare og ausar misnøya si
over jorda så lausmassene
fløymer for livet
og pakkar seg saman
i samankitta konglomerat
i bakevjene.

Lev Livet Lidenskapeleg!
ropar ho og klatrar til topps
på havet, høgare går det ikkje an
å koma, og det kiler i magen
på tur ned i båredalen
før ho klatrar til topps igjen,
på høgd med himmelranda
seglar ho livsmotet sitt
ut på leiting etter hundreårsbølga
saman med alle dei som treng det
for å leva og ropar:
Vi står han av.

58

(4. november: Eg ser)

Utsikt gjennom døra på Montebellosenteret

Eg ser.
Eg kan berre sjå.

Du bryr deg ikkje,
klagar du

når eg er taus
og: Du forstår ingen ting

glefsar du
når eg masar

for mykje. Nei,
eg forstår ikkje

men eg hatar sjukdomen din
og ville kverka

tentakkeldyret med mine eigne hender
om eg kunne.

Det eig ikkje kjensler
for vertskapet, men utnyttar

og utbyttar det okkuperte
territoriet Deg.

Eg er sjukepleiar, psykolog, kokk,
reinhaldar og sjåfør

men ikkje Bjørn Eidsvåg
eller Snåsakallen med kontrakt

med mystiske makter
så eg må lite på andre

som du må lite på meg.
Nei, eg forstår ikkje

men eg ser.

59

(3. november: Det siste ordet)

Livet lar seg ikkje
målbinde. Eg har prøvd
med alle middel
men eg blir alltid
svar skyldig.

No spelar eg ut
trumfen: folk
eg har funni
på vegen hit
og same kva livet seier
svarar eg med ei historie
om nokon eg har møtt

og eg ser at det rører
ved livet, at det veiknar
i knea og veit eg har vunni
når det svarar
med mild røyst:
Det er det
livet handlar om.

Og får det siste
ordet.

60

(2. november: Det er lys i den mørke tunnellen)

 

Nei, det er mørkt
som helvete
i den mørke tunnellen,
det er kaldt
og fuktig og ingen ting
viser veg.

Du føler deg fram,
du sansar
trekken frå opningane
men veit ikkje
om du går attover
eller framover.

Sakte venner auga seg
til mørkret, sakte
venner du deg til å sjå
at i mørkret er det noko,
men skal du finne vegen
må du fange opp refleksar
frå vatn og krystallar
som berre blir synlege
dersom du har lys
å gi.

Det er lys
i den mørke tunnellen
og det lyset
kjem frå deg.

61

(1. november: Ut)

 

For Kirsten som delte historia si med oss

 

Ho opna bein-

grinda

og gjekk ut.